Ad maiorem Dei gloriam, czyli ,,na większą chwałę Bożą?. Tak już od pięciu wieków, wołają do Pana jezuici. Twórcą tej życiowej domeny, która wyraża ducha zakonu i styl, jakim starają się się żyć jezuici, jest właśnie święty Ignacy Loyola - założyciel zakonu. Ta dewiza pojawia się w tekstach świętego ponad 300 razy i jest niejako kluczem do zrozumienia duchowości ignacjańskiej. Nieustanny samorozwój, wszechstronne doskonalenie duchowe mają prowadzić jezuitów, do znajdowania i wykorzystywania każdej możliwej okazji, by służyć Bogu.
Urodził się w 1491 roku, jako syn szlachcica w zamku Loyola, wychowany został na rycerza. Służył jako paź Juana Velazqueza, a następnie w wieku 16 lat, stał się członkiem przybocznej gwardii wicekróla Nawarry. Młodzieniec fascynował się dworem, wojaczką, pojedynkami, hazardowymi grami i sławą. Gdyby nie poważna rana wojenna z 1521 roku oraz długie leczenie, kto wie, czy stałby się rycerzem Chrystusa.
Dowiedz się więcej o św. Ignacym z Loyoli!
Jego nawrócenie zapoczątkowała lektura żywotów świętych. To dzięki nim zdecydował się na diametralne zmiany w swoim życiu. Porzucił karierę rycerską i zaczął szukać dróg służby Bogu. Postanowił ewangelizować pogan. W Katalonii złożył przed ołtarzem Najświętszej Maryi Panny swoją broń, a biednym oddał dobytek i szaty. Stał się pielgrzymem, a jego pustelnicze rozważania, połączone z kontemplacją i ascezą, zaowocowały napisaniem słynnych ,,Ćwiczeń duchowych?, które później dały początek regułom działania i życia zakonu jezuitów.
W 1523 roku odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej, a następnie rozpoczął studia filozoficzne w Hiszpanii. Niejednokrotnie ścigany był przez inkwizycję z powodu uprawiania ulicznego kaznodziejstwa. Z fałszywych podejrzeń został na szczęście oczyszczony. Późniejszym etapem była paryska Sorbona.
To właśnie tam poznał przyszły trzon zakonu jezuitów między innymi Franciszka Ksawerego czy Piotra Fabra, z którymi w 1534 roku, zdecydował się na złożenie ślubów ubóstwa i czystości. Ich plan jawił się następująco: uzyskać święcenia kapłańskie, nawracać muzułmanów w Palestynie i dodać się w ręce Ojca świętego, by ten zdecydował, jak ma wyglądać ich dalsza służba.
Chcąc zachować wieloletnie przyjaźnie i działać w zgranym zespole, mężczyźni podjęli decyzję o założeniu zakonu. Stało się to faktem na mocy bulli papieża Pawła III, który 27 września 1540 roku, zatwierdził powstanie Towarzystwa Jezusowego (jezuitów), na którego czele stanął właśnie Ignacy Loyola. Funkcję generała zakonu pełnił on aż do śmierci, do 31 lipca 1556 roku. W 1609 roku ogłoszony został błogosławionym, a świętym, poprzez kanonizację, w 1622 roku.
Odkryj Listy wybrane Ignacego Loyoli
Towarzystwo słynie ze swojego wkładu w edukację, w propagowanie wiedzy i za wspaniałych nauk kaznodziejskich. Główną cechą tego zakonu jest oddanie się do dyspozycji Ojcu Świętemu. Przez to, nie ma on szczegółowo sprecyzowanych zadań do spełnienia, a działania zależne są od potrzeby czasów.
Zakon ma czynić wszystko, co w jego mocy, by wychodzić naprzeciw aktualnym potrzebom świata. ,,Na większą chwałę Boga? wiąże się z każdą czynnością i tą codzienną, osobistą, najmniejszą, i tą zmieniającą oblicze rzeczywistości, decydującą o losach wielu. Kluczem jest bycie w ciągłej gotowości do służby Bogu.